 |
• CV
• Biografie
• Wedstrijden
• Voetbal Wie is Wie • S
| - Curriculum Vitea - |
|
| - Biografie - |
Alfredo di Stefano was de grote man achter de volledige dominantie van het Europacup-toernooi door Real Madrid in de tweede helft van de jaren vijftig. Vijf keer op rij won de club de Europacup en de Blonde Pijl, zoals hij vanwege zijn snelheid genoemd werd, scoorde in elke finale minstens één doelpunt. Di Stefano was een ongekend veelzijdige spits die zijn snelheid combineerde met een fluwelen techniek, uithoudingsvermogen, tactisch inzicht en scorend vermogen. De Argentijn dient dan ook zonder meer tot de grootste spelers aller tijden te worden gerekend. Di Stefano deed voor het eerst serieus van zich spreken in dienst van Huracán, dat hem in 1946 had gehuurd van River Plate, waar de concurrentie met erkende toppers een basisplaats in de weg had gestaan. Volgens de legende vond hij in zijn eerste wedstrijd voor Huracán al na enkele seconden het net, tegen River Plate. Het volgende seizoen ruimde River Plate een plaatsje voor hem in. Di Stefano beloonde het vertrouwen en bracht het tot topscorer van Argentinië. Het leverde hem een plek op in de Argentijnse selectie voor de Copa America van 1947. Hij ging mee als reserve, maar kwam door blessures in het team terecht. Argentinië won het toernooi en Di Stefano scoorde 6 doelpunten. In 1949 werd Argentinië lamgelegd door een algemene staking waaraan ook de profvoetballers deelnamen. De clubs besloten de competitie dan maar met vervangers op amateurbasis af te maken. Veel profs besloten hun heil daarop in het buitenland te zoeken. Di Stefano was één van hen en kwam terecht bij Millonarios de Bogota uit Colombia, waar in die jaren een wilde competitie werd gespeeld en het geld rijkelijk rolde. Met die club won hij drie landstitels, waarbij hij zich tweemaal tot topscorer van Colombia kroonde. In 1952 nam Millonarios, als onderdeel van een wereldtoernee, deel aan het toernooi dat Real Madrid had georganiseerd ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan van de club. Millonarios won het toernooi en Di Stefano trok de aandacht van Spaanse scouts.
Dat Di Stefano zijn carrière in Spanje voort zou zetten was al snel duidelijk, Barcelona leek zijn nieuwe club te worden, maar toen hij in mei 1953 in het land aankwam ontspon zich een farce rond de Argentijn die er op uitliep dat hij bij Real Madrid aan de slag ging. Barcelona fans zijn er sindsdien van overtuigd dat de machinaties van het Franco-regime de oorzaak waren dat Di Stefano hun door de neus werd geboord. In werkelijk had Barcelona een janboel gemaakt van de onderhandelingen met Millonarios en uiteindelijk alleen een transferovereenkomst gesloten met River Plate, dat door de curieuze omstandigheden van zijn overgang naar Millonarios nog altijd de transferrechten van Di Stefano zou bezitten. Het passeren van de Colombianen was voor de Spaanse bond echter aanleiding de transfer niet te erkennen. In de chaos die daarop ontstond wist Real Madrid voorzitter Santiago Bernabéu Di Stefano warm te maken voor een overgang naar Real en een transferovereenkomst met Millonarios te sluiten. Uiteindelijk besloot de Spaanse bond in een Salomonsoordeel dat de clubs de speler dan maar moesten delen. Di Stefano zou het seizoen 1953/1954 bij Real spelen en zich een jaar later in Barcelona melden, om de procedure in de twee seizoenen die volgden nog eens over te doen. De clubs gingen akkoord en in september debuteerde Di Stefano voor Real Madrid. In Catalonië was de onvrede over het compromis echter zo groot, dat het bestuur van Barcelona zich gedwongen zag om af te treden. Het interim-bestuur dat daarop aantrad besloot maar af te zien van Di Stefano en hun helft van de transferrechten te verkopen aan Real. Een rol daarbij speelde naar verluid dat Di Stefano, die van mei tot september niet had gespeeld, niet overweldigend aan zijn Spaanse periode begonnen was. Op 23 oktober 1953 werd de overeenkomst bekrachtigd en was Di Stefano definitief een speler van Real Madrid. De Barça bestuurders zullen zich vier dagen later nog eens achter de oren hebben gekrabd, toen Di Stefano een hattrick tegen Barcelona scoorde.
Of de inmiddels 27-jarige Di Stefano nou zo blij moest zijn met het feit dat hij bij Real terecht was gekomen, in plaats van Barcelona, was maar zeer de vraag, want terwijl Barcelona de voorgaande zes jaar vier maal kampioen was geweest, was het was al twintig jaar geleden dat Real Madrid voor het laatst kampioen van Spanje was. Met de komst van Di Stefano nam de geschiedenis van Real echter een andere wending. Al meteen in zijn eerste seizoen was het raak, de Argentijn werd topscorer van Spanje en Real Madrid won het landskampioenschap. Het vormde de opmaat voor een periode van succes die zijn weerga niet kent. In totaal zou Di Stefano tijdens zijn elf seizoenen in Madrid acht landstitels winnen en daarbij vijf keer topschutter van Spanje worden. Vijf keer op rij won de club de Europacup en Di Stefano scoorde in elke finale minstens één doelpunt, met als hoogtepunt een hatrick tegen Eintracht Frankfurt. Daarnaast werden in 1960 de Wereldbeker voor clubs en in 1962 de Spaanse beker gewonnen. Het was geen toeval dat juist met de komst van Alfredo di Stefano voor Real de victorie begon. Di Stefano was veel meer dan een doelpuntenmaker. Negentig minuten loeren op kansjes was niet genoeg in zijn ogen en dus liet de Argentijn zich regelmatig terugzakken uit de spits, om het spel te verdelen, mee te verdedigen of om zijn ploeggenoten aanwijzingen te geven. Dankzij zijn snelheid en uitmuntende conditie was hij echter als het er op aankwam altijd weer present voorin. Het was revolutionair en Di Stefano zou dan ook wel eens de eerste spits kunnen zijn geweest die meeverdedigde als de tegenstander balbezit had. Het was typerend voor zijn bereidheid zich ondergeschikt te maken aan het teambelang. Di Stefano realiseerde dat voetbal een teamsport is en dat elk teamlid afhankelijk is van de anderen. De keerzijde daarvan was dat hij van zijn ploeggenoten dezelfde inzet en prestatiedrang verwachtte als van zichzelf. Het is wat dat betreft veelzeggend dat Di Stefano zich in een interview enige tijd geleden laatdunkend uitliet over de gewoonte van spelers tegenwoordig om een ploeggenoot met een applausje of handgebaar te bedanken voor een bal, zelfs al was de pass niet op maat. In de tijd van het grote Real zou iemand die een belangrijke pass verprutste dat te horen hebben gekregen. De lat lag hoog.
In 1957 en 1959 werd Di Stefano verkozen tot Europees Voetballer van het Jaar. Hij kwam voor die uitverkiezing in aanmerking omdat hij, mede op verzoek van Real, dat maar een beperkt aantal buitenlanders mocht opstellen, in 1956 had besloten om de Spaanse nationaliteit aan te nemen. Hiermee werd Di Stefano als international beschikbaar voor Spanje. Het was een buitenkansje dat de Spaanse bondscoach zich niet liet ontzeggen en nadat Di Stefano in oktober 1956 zijn nieuwe paspoort had ontvangen, maakte hij in januari 1957 zijn debuut voor Spanje tegen Nederland en scoorde gelijk maar even een hattrick. Die Stefanos overweldigende start als international kon echter niet verhinderen dat Spanje zich niet wist te plaatsen voor het WK van 1958. In 1962 kwalificeerde Spanje zich wel, maar viel de inmiddels 36-jarige Di Stefano ten prooi aan een blessure en miste het toernooi. Zo heeft Di Stefano de twijfelachtige eer om met George Best te mogen strijden om de titel van beste speler die nooit actief was op een Wereldkampioenschap. In 1964 verhuisde Alfredo di Stefano naar Espanyol, waar hij nog twee jaar speelde alvorens hij het op zijn 40ste voor gezien hield. Later zou hij als trainer actief zijn bij clubs als Valencia, Boca Juniors, River Plate en Real Madrid.Met Valencia won hij in 1971 de Spaanse titel en in 1980 de Europacup II en met Boca Juniors en River Plate wist hij de Argentijnse titel te winnen. Zijn successen als speler wist hij als coach echter bij lange na niet te evenaren. |
| - Competitiewedstrijden - |
|
| #01: | Di Stefano speelde interlands voor 3 nationale teams, 6x voor Argentinië (6 goals), 4x voor Colombia (0 goals) en 31x voor Spanje (23 goals). De interlands voor Colombia worden overigens niet erkend door de FIFA. |
| #02: | Vaak wordt in het palmares van Di Stefano ook nog het Colombiaans kampioenschap van 1953 opgenomen. Maar hoewel hij dat jaar nog wel onder contract stond bij Millonarios, kwam Di Stefano niet in actie. Hij bevond zich in Spanje om zijn overgang naar Real Madrid of Barcelona rond te krijgen. |